Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη
Και βγήκαν πάλι τα αγριόσκυλα από τις βρώμικες τρύπες τους.
Δεν ψάχνουν μόνο για φρέσκο ανθρώπινο κρέας, δεν οσμίζονται μόνο το αίμα. Για συνειδήσεις ψάχνουν, να τις βρουν να τις κατασπαράξουν.
Όπως κάθε φορά, έτσι και τώρα, με τη μορφή ανθρώπων κυκλοφορούν.
Ολομέταξα ντυμένοι, λαμποκοπούν τα πρόσωπά τους από το λίπος και τις αντανακλάσεις των διαμαντιών που κρέμονται στα κορμιά τους.
Προσπαθούν, μάταια, να κρύψουν την εσωτερική τους ασχήμια. Η υποκρισία τους ξεχειλίζει από τα’ αυτιά και ακτινοβολείται με τη ματιά τους.
Ξετσίπωτα όντα, καθώς είναι, τρέμουν κάθε φορά που καθαρός βοριάς τους αγγίζει το πρόσωπο.
Και βγήκαν πάλι τα αγριόσκυλα από τις βρώμικες τρύπες τους.
Δεν ψάχνουν μόνο για φρέσκο ανθρώπινο κρέας, δεν οσμίζονται μόνο το αίμα. Για συνειδήσεις ψάχνουν, να τις βρουν να τις κατασπαράξουν.
Όπως κάθε φορά, έτσι και τώρα, με τη μορφή ανθρώπων κυκλοφορούν.
Ολομέταξα ντυμένοι, λαμποκοπούν τα πρόσωπά τους από το λίπος και τις αντανακλάσεις των διαμαντιών που κρέμονται στα κορμιά τους.
Προσπαθούν, μάταια, να κρύψουν την εσωτερική τους ασχήμια. Η υποκρισία τους ξεχειλίζει από τα’ αυτιά και ακτινοβολείται με τη ματιά τους.
Ξετσίπωτα όντα, καθώς είναι, τρέμουν κάθε φορά που καθαρός βοριάς τους αγγίζει το πρόσωπο.